Przedstawimy w kilku publikacjach wszystkie Pytania i odpowiedzi opublikowane przez Komisje Europejska.
Artykuł 8 ust. 8a
Celem działania jest poprawa warunków pracy kierowców w transporcie drogowym poprzez uniknięcie spędzania przez nich zbyt długich okresów w ruchu drogowym.
Na przedsiębiorstwie transportowym spoczywa obowiązek zorganizowania pracy kierowców w taki sposób, aby byli w stanie wrócić (`` do domu '') w każdym okresie trzech lub czterech kolejnych tygodni (w zależności od tego, czy kierowca miał dwa kolejne skrócone przerwy tygodniowe) .
Artykuł 8 ust. 8a rozporządzenia odnosi się do dwóch możliwych miejsc powrotu, które pracodawca musi zaoferować i zorganizować, a mianowicie centrum operacyjnego pracodawcy, w którym kierowca zwykle ma siedzibę w państwie członkowskim siedziby pracodawcy, lub miejsce kierowcy zamieszkania, jeżeli ten ostatni różni się od miejsca prowadzenia działalności przez pracodawcę.
Jak stwierdzono w motywie 14 rozporządzenia, „[….] Kierowcy mają swobodę wyboru, gdzie spędzą okres odpoczynku”, do kierowcy należy wybór jednej z dwóch opcji oferowanych przez pracodawcę. Oznacza to, że kierowca może nie być zobowiązany przez pracodawcę do wyboru zakładu pracodawcy jako miejsca zwrotu.
Może pojawić się pytanie, gdy kierowca nie wybierze między tymi dwiema możliwościami. W takim przypadku pracodawca może wybrać między nimi, zgodnie z tym, co uważa się za wygodniejsze. Dowody w tym kontekście obejmowałyby zaproszenie (np. E-mail) skierowane do kierowcy, ale bez dalszych działań, w celu dokonania wyboru między miejscem zamieszkania a centrum operacyjnym przedsiębiorstwa.
Inna sprawa to miejsce, w którym ostatecznie kierowca spędza swój odpoczynek. W tym względzie rozporządzenie nie określa żadnego konkretnego miejsca i nie może dojść do naruszenia prawa UE w tym zakresie. To powiedziawszy, pracodawca musi zaoferować możliwość powrotu zgodnie z rozporządzeniem. Zasada ustanawia obowiązek o charakterze organizacyjnym, połączony z obowiązkiem prowadzenia odpowiedniej ewidencji do celów kontroli przez właściwe organy.
Chociaż kierowca może wybrać miejsce odpoczynku, nie ma możliwości zwolnienia pracodawcy z obowiązku organizacji pracy umożliwiającej regularny powrót do „domu”. To zobowiązanie spoczywa na przedsiębiorstwie transportowym, niezależnie od deklaracji kierowcy i jego ostatecznych wyników.
Podsumowując, pracodawca ma obowiązek zaoferować kierowcy możliwość powrotu do miejsca zamieszkania lub do centrum operacyjnego pracodawcy, w którym kierowca normalnie przebywa, poprzez odpowiednią organizację pracy. Taka organizacja musi być aktywnie podjęta, bez specjalnego wniosku kierowcy. Jeśli chodzi o konkretne miejsce odpoczynku, kierowca powinien wziąć to pod uwagę i nie wymaga od pracodawcy ani kierowcy przechowywania żadnych konkretnych dowodów.
Na przykład polski kierowca zamieszkały na Słowacji i zatrudniony przez firmę mającą siedzibę w Polsce wykonuje przewozy między Francją a Hiszpanią. Pracodawca musi zaoferować temu kierowcy wybór i odpowiednio zorganizować pracę, tak aby kierowca mógł regularnie wracać albo do miejsca zamieszkania (Słowacja), albo do centrum operacyjnego firmy (Polska). Kierowca może jednak poinformować pracodawcę o swojej decyzji o skorzystaniu z przerwy na wyjazd w inne miejsce, np. Na południe Włoch na wakacje. Po przerwie kierowca pojedzie bezpośrednio z miejsca, w którym odpoczywał we Włoszech, do miejsca, w którym ponownie rozpocznie pracę (Hiszpania lub Francja).
Artykuł 8 ust. 8a
A2 Przedsiębiorstwa transportowe wykorzystują zapisy z tachografów, listy dyżurów kierowców lub inną dokumentację w celu udowodnienia przestrzegania obowiązku zorganizowania powrotu kierowcy (motyw 14 rozporządzenia (WE) nr 561/2006). Inne dokumenty potwierdzające, że pracodawca oferował kierowcy rzeczywistą możliwość powrotu do miejsca zamieszkania lub do centrum operacyjnego przedsiębiorstwa, mogą obejmować na przykład bilety lub inny dowód innych uzgodnień dotyczących podróży (np. Dowód, że kierowca wrócił `` do domu '' minibusem dostarczonym przez pracodawcę).
Dowody należy przechowywać w pomieszczeniach przedsiębiorstwa i przedstawiać na żądanie organów kontrolnych państwa członkowskiego, w którym pracodawca ma siedzibę lub organy kontrolne innego państwa członkowskiego. Nie należy żądać od kierowcy posiadania takich dowodów, ani miejsca, w którym spędzał regularny tygodniowy odpoczynek lub dłuższą przerwę. Po przeprowadzeniu kontroli drogowej organy kontrolne mogą na przykład zdecydować o zwróceniu się do organów państwa członkowskiego, w którym przedsiębiorstwo transportu drogowego ma siedzibę, o dodatkowe informacje na temat działalności kierowcy. Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 i dyrektywa 2006/22 / WE stanowią, że państwa członkowskie pomagają sobie wzajemnie w stosowaniu rozporządzenia i sprawdzaniu jego zgodności.
Obowiązek pracodawcy dotyczący umożliwienia regularnego powrotu kierowcy ma charakter organizacyjny, połączony z obowiązkiem prowadzenia odpowiedniej ewidencji do celów kontroli przez właściwe organy. W związku z tym oświadczenie / zrzeczenie się podpisane przez kierowcę (np. W ramach umowy o pracę lub oświadczenie o zrzeczeniu się z góry prawa do powrotu, tj. Zanim kierowca otrzyma ofertę od pracodawcy) zrzeczenie się prawa wyboru „powrót do domu” nie może zwolnić pracodawcy z obowiązku zaoferowania realnej możliwości powrotu ani z obowiązku odpowiedniej organizacji pracy.
Artykuł 8 ust. 8a
Jeżeli kierowca kończy swój okres pracy w jednym z dwóch wybranych przez siebie miejsc powrotu lub w pobliżu jednego z tych miejsc, pracodawca nie ponosi żadnych dodatkowych kosztów dojazdu.
W przypadku, gdy okres pracy poprzedzający powrót do jednego z dwóch miejsc kończy się w miejscu odległym od wybranego miejsca powrotu, wówczas obowiązek zorganizowania przez pracodawcę powrotu kierowców obejmuje odpowiedzialność finansową za pokrycie kosztów dojazdu.
Jeżeli kierowca nie skorzysta z oferty pracodawcy powrotu do miejsca zamieszkania kierowcy lub do centrum operacyjnego pracodawcy i zdecyduje się spędzić okres odpoczynku w innym miejscu, wówczas wszelkie koszty dojazdu do iz tego miejsca powinny być pokryte przez kierowcę.
Te same zasady dotyczą kierowców mających miejsce zamieszkania w państwie trzecim i zatrudnionych przez firmę mającą siedzibę w UE.
Artykuł 8 ust. 8a
Artykuł 8 ust. 8a ma zastosowanie wyłącznie do zatrudnionych kierowców.
Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 nie definiuje, co oznacza stosunek pracy. Jednak w przypadku braku odniesienia do prawa krajowego pojęcie to należy rozumieć jako posiadające autonomiczne znaczenie oparte na czynnikach obiektywnych.
W celu interpretacji można czerpać inspirację z orzecznictwa dotyczącego podobnych sytuacji (zob. Sprawy C-658/18, pkt 88 i nast .; C-147/17, pkt 41 i nast .; C-316/13, pkt 27 i nast. .). Zatem przy ustalaniu istnienia stosunku pracy należy kierować się faktami dotyczącymi faktycznego wykonywania pracy, a nie opisem stosunku pracy przez strony. Zdaniem Trybunału, to, czy dana osoba jest pracownikiem najemnym, czy też nie, należy ustalić na podstawie obiektywnych kryteriów, które odróżniają stosunek pracy na podstawie praw i obowiązków zainteresowanych.
W tym samym celu, mimo że definicja „kierowcy pracującego na własny rachunek” zawarta w dyrektywie 2002/15 / WE nie ma jako takiej zastosowania w kontekście rozporządzenia (WE) nr 561/2006, można również wziąć pod uwagę, że definicja. Czynności wykonywanej jako „kierowca pracujący na własny rachunek” w rozumieniu tej definicji nie należy uznawać za prowadzącą do nawiązania stosunku pracy w rozumieniu art. 8 ust. 8a rozporządzenia (WE) nr 561/2006.
Osoby rzeczywiście pracujące na własny rachunek nie są objęte zakresem art. 8 ust. 8a. Jednakże osobę, która została jedynie zadeklarowana jako osoba samozatrudniona, ale której sytuacja spełnia warunki charakteryzujące stosunek pracy z inną osobą (fizyczną lub prawną), zamiast tego należy uznać za pracownika najemnego do celów art. 8 ust. 8a oraz jest zatem objęty tym przepisem.”
WYŁĄCZENIE ODPOWIEDZIALNOŚCI: Ten zestaw pytań i odpowiedzi został przygotowany przez służby Komisji i nie zobowiązuje Komisji Europejskiej. Jedynie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy do autorytatywnej wykładni prawa Unii. W tym kontekście należy zauważyć, że art. 8 ust. 8 i art. 8 ust. 8a rozporządzenia (WE) 561/2006, których dotyczą pytania od 1 do 6, są obecnie przedmiotem postępowania o stwierdzenie nieważności przed Trybunałem Sprawiedliwości. Podane przykłady mają charakter poglądowy, a lista konkretnych przykładów będzie dalej rozwijana.
Źródło: https://ec.europa.eu/transport/modes/road/mobility-package-qa_en