Kiedy kierowca może przerwać odpoczynek

Każdy kierowca zawodowy zobowiązany jest do przestrzegania ściśle określonych przepisów, które zagwarantować mają przede wszystkim bezpieczeństwo jego samego oraz pozostałych uczestników ruchu drogowego. Spośród licznych norm, istotną jest ta, która określa obowiązek odpoczynku kierowcy. Choć w rozporządzeniu bardzo dokładnie przedstawiono zasadę stosowania dziennego i tygodniowego okresu odpoczynku, to w praktyce nadal pojawiają się wśród kierowców wątpliwości- czy i w jakich sytuacjach można przerwać odpoczynek? Wyjaśniamy więc tą kwestię.

Dzienny i tygodniowy odpoczynek kierowcy w świetle prawa

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 roku, w art. 8 ust. 1  stanowi, iż kierowca jest zobligowany do wykorzystania dziennego i tygodniowego okresu odpoczynku.

Odpoczynki dzienne dzieli się na:

• Odpoczynek regularny pełny – odpoczynek trwający co najmniej 11 godzin;
• Odpoczynek regularny dzielony–odbierany w dwóch częściach- pierwszy z nich trwający co najmniej 3 godziny, zaś drugi co najmniej 9 godzin;
• Odpoczynek skrócony- odpoczynek trwający co najmniej 9 godzin, przy czym pomiędzy dwoma odpoczynkami tygodniowymi kierowca może wykorzystać maksymalnie 3 takie przerwy.

Odpoczynki tygodniowe dzieli się na:

• Odpoczynki regularne- trwające co najmniej 45 godzin;
• Odpoczynki skrócone- trwające krócej niż 45 godzin, które można na pewnych warunkach skrócić do minimum 24 godzin.

Wiadomym jest, że nad prawidłowością czasu pracy każdego kierowcy czuwa tachograf oraz sam kierowca, który ma obowiązek stosowania się do ogólnych przepisów. Wszystko wydaje się być przejrzyste, gdy praca i jazda przebiegają bezproblemowo, jednak jak to w życiu, a już szczególnie na drodze bywa, dochodzi do sytuacji, w których trudno postąpić zgodnie z prawem. Co jeśli podczas odpoczynku kierowca otrzyma informację, iż musi przestawić pojazd, gdyż blokuje przejazd transportu wielkogabarytowego? Czy kierowca może w takiej sytuacji przerwać odpoczynek i mimo tego nie ponieść żadnych sankcji?

Możliwość przerwania odpoczynku

Co do zasady odpoczynek kierowcy musi mieć charakter nieprzerwany. Jednak jak to zazwyczaj bywa w prawie, od każdej reguły istnieją pewne wyjątki. Podobnie jest i tutaj- przerwanie odpoczynku jest możliwe bez poniesienia jakichkolwiek konsekwencji, pod warunkiem że są to sytuacje określone prawnie oraz zostaną one należycie wskazane.

Jednym z takich źródeł prawnych, które określają możliwości i zasady przerwania odpoczynku, są Wytyczne nr 3 KE. Zgodnie z nimi przerwanie dziennego lub tygodniowego odpoczynku jest możliwe a wręcz konieczne, w celu przestawienia pojazdu na terenie terminalu, parkingu lub w strefie przygranicznej. Muszą być jednak spełnione pewne warunki.

Po pierwsze, kierowca może na chwilę przerwać odpoczynek, po czym nadal go kontynuować, jedynie w sytuacji wystąpienia nagłej, nieprzewidzianej sytuacji, która wymaga przestawienia pojazdu. Co więcej, tylko wtedy, gdy niema pracownika, który zajmuje się przestawianiem pojazdów lub osoby, która mogłaby zastąpić kierowcę. Do takich okoliczności należy chociażby pożar lub inne niebezpieczeństwo wymagające przestawiania pojazdu czy wspomniane już wcześniej umożliwienie przejazdu pojazdom wielkogabarytowym oraz inne, które można udowodnić, iż zdarzyły się naprawdę i przerwanie odpoczynku było konieczne.

Po drugie, koniecznym jest wskazanie takiej sytuacji na wykresówce lub wydruku z tachografu oraz jej dokładny opis a także potwierdzenie polecenia przestawienia pojazdu przez właściwą osobę bezzwłocznie po przerwaniu odpoczynku, jeśli jest to możliwe. Dokonując opisu należy wskazać, iż kierowca powołuje się na wytyczną nr 3. Ponadto powinno wskazać się czas trwania przerwy, o której godzinie ona nastąpiła, czego dotyczyła, w jakich okolicznościach i z jakiej potrzeby wynikała.

Jak więc widzimy, przerwanie odpoczynku przez kierowcę jest możliwe, jednak muszą być ku temu poważne, określone prawnie oraz realnie występujące powody. Ponadto w celu uniknięcia kary, konieczne jest bezzwłoczne udokumentowanie takiej sytuacji oraz potwierdzenie jej przez właściwy organ bądź osobę.